Op 7 mei van dit jaar heeft mijn vader een einde aan zijn leven gemaakt. Hij zag het leven niet meer zitten en kon het niet meer aan. Een depressie had hem volledig in zijn macht. Het was een kwelling om hem te zien worstelen met zijn donkere gedachtes. Met wanhoop in z’n ogen vertelde hij me dat hij de sombere en moeilijke gedachtes niet stop kon zetten. Die blik staat op mijn netvlies gebrand. Het feit dat hij nu zijn rust heeft gevonden, geeft mij ergens een gevoel van ‘het is goed zo’. Maar natuurlijk is het niet goed zo, want mijn lieve vader is er niet meer, nooit meer.

De acceptatie dat iemand er niet meer is, en er nooit meer zal zijn, is ontzettend moeilijk. Het is ook zo enorm definitief. En hoezeer ik ook mijn best doe om te beseffen dat de dood van mijn vader een gevolg is geweest van zijn ziekte, het blijft een zelf gekozen dood. Zelfmoord. Misschien wel de ergste dood die er is. Want als het leven je zo tegenstaat en je geen andere uitweg meer ziet dan te kiezen voor de dood, dan moet het ook echt wel ondraaglijk zijn.

Waarom ik deze blog schrijf? Ik weet het niet zo goed. Misschien om wat van me af te schrijven, mijn gedachtes vorm te geven. Misschien ook om aandacht te vragen voor een probleem dat heel groot blijkt te zijn, maar niet besproken wordt. Zelf weten ook alleen de mensen uit mijn directe omgeving dat mijn vader zelfmoord heeft gepleegd. Tot voor kort vertelde ik hooguit dat mijn vader overleden is. En wanneer er dan doorgevraagd werd, zei ik bijvoorbeeld dat hij ziek was maar dat zijn dood toch heel onverwacht kwam. Voor mij voelde het ook zo. Ik heb hem slechts zes weken zo slecht gezien. Want tijdens mijn reis is het bergafwaarts gegaan met hem. Pas toen ik eind maart met mijn kersverse vriend terugkwam, zag ik met eigen ogen hoe slecht het met hem ging. Wat doe je dan? Wat kun je doen? Had ik überhaupt iets kunnen doen? Het is zo moeilijk om je een voorstelling te maken van hoe iemand met depressieve gedachtes zich voelt, als je zelf geen ervaring daarmee hebt. Ik prijs me gelukkig, dat ik me er geen voorstelling van kan maken, maar weet inmiddels dat er veel mensen zijn, die zich dat wel kunnen indenken. Wij hebben geluisterd, gepraat, hulp gezocht bij de instanties die de nodige hulp kunnen bieden. Maar voor mijn vader was het niet genoeg, het was op.

Afgelopen donderdag 10 september was het Wereld Suïcide Preventie Dag. Op deze dag wordt er wereldwijd aandacht gevraagd voor de preventie van zelfdoding en voor geestelijke gezondheidsproblemen. Het is goed dat hier aandacht aan wordt besteed. We hebben allemaal wel eens dagen dat het tegen zit, maar ik kan me echt op geen enkele manier voorstellen hoe het is om iedere dag als een kwelling te ervaren. Volgens cijfers van het Trimbos instituut krijgt echter 1 op de 5 volwassen Nederlanders wel eens te maken met een depressie. Dat vind ik echt schrikbarend veel, wetende dat het een ziekte is, die vaak ook terugkomt.

Bij mijn vader was dat ook het geval. Hij heeft het al eerder moeten doorstaan en heeft het toen, een aantal maanden voor de bruiloft van mijn broer, weten te overwinnen. Wat ben ik blij met al die mooie herinneringen die we nog hebben aan die dag! En niet alleen die dag, want ook daarna ging het goed en hebben we nog zoveel moois kunnen vieren in het leven. Vorig jaar nog, waren mijn ouders dus 35 jaar met elkaar getrouwd. Een prachtige mijlpaal, die we heel leuk met elkaar gevierd hebben. Mijn ouders wilden opnieuw de liefde naar elkaar uitspreken, in hun originele trouwkleding. Ik mocht hun ‘trouwambtenaar’ zijn. Een verrassing voor de rest van het gezin, wat natuurlijk veel hilariteit opleverde. En dankbaar ook ben ik voor de mooie herinnering aan de openingsfeest van mijn eigen bedrijf nog, begin van dit jaar. Een stralende vader, een stralende dochter.

Voor mij zijn het deze zorgeloze en gelukkige momenten in het leven die tellen. Bij bruiloften is dat waar het om draait, maar laten we ook daarbuiten zoveel als mogelijk het geluk zoeken in de kleine dingen. Laten we genieten van het leven en de liefde, want dat toch het allerbelangrijkste. Daarom wil ik afsluiten met mijn slogan, zoals ik dit verhaal ook begonnen ben: Let’s celebrate! Life and love.

Worstel jij met zelfmoordgedachten of ken je iemand in je omgeving? Neem contact op met                                                  via 0900-0113.

Op 7 mei van dit jaar heeft mijn vader een einde aan zijn leven gemaakt. Hij zag het leven niet meer zitten en kon het niet meer aan. Een depressie had hem volledig in zijn macht. Het was een kwelling om hem te zien worstelen met zijn donkere gedachtes. Met wanhoop in z’n ogen vertelde hij me dat hij de sombere en moeilijke gedachtes niet stop kon zetten. Die blik staat op mijn netvlies gebrand. Het feit dat hij nu zijn rust heeft gevonden, geeft mij ergens een gevoel van ‘het is goed zo’. Maar natuurlijk is het niet goed zo, want mijn lieve vader is er niet meer, nooit meer.

De acceptatie dat iemand er niet meer is, en er nooit meer zal zijn, is ontzettend moeilijk. Het is ook zo enorm definitief. En hoezeer ik ook mijn best doe om te beseffen dat de dood van mijn vader een gevolg is geweest van zijn ziekte, het blijft een zelf gekozen dood. Zelfmoord. Misschien wel de ergste dood die er is. Want als het leven je zo tegenstaat en je geen andere uitweg meer ziet dan te kiezen voor de dood, dan moet het ook echt wel ondraaglijk zijn.

Waarom ik deze blog schrijf? Ik weet het niet zo goed. Misschien om wat van me af te schrijven, mijn gedachtes vorm te geven. Misschien ook om aandacht te vragen voor een probleem dat heel groot blijkt te zijn, maar niet besproken wordt. Zelf weten ook alleen de mensen uit mijn directe omgeving dat mijn vader zelfmoord heeft gepleegd. Tot voor kort vertelde ik hooguit dat mijn vader overleden is. En wanneer er dan doorgevraagd werd, zei ik bijvoorbeeld dat hij ziek was maar dat zijn dood toch heel onverwacht kwam. Voor mij voelde het ook zo. Ik heb hem slechts zes weken zo slecht gezien. Want tijdens mijn reis is het bergafwaarts gegaan met hem. Pas toen ik eind maart met mijn kersverse vriend terugkwam, zag ik met eigen ogen hoe slecht het met hem ging. Wat doe je dan? Wat kun je doen? Had ik überhaupt iets kunnen doen? Het is zo moeilijk om je een voorstelling te maken van hoe iemand met depressieve gedachtes zich voelt, als je zelf geen ervaring daarmee hebt. Ik prijs me gelukkig, dat ik me er geen voorstelling van kan maken, maar weet inmiddels dat er veel mensen zijn, die zich dat wel kunnen indenken. Wij hebben geluisterd, gepraat, hulp gezocht bij de instanties die de nodige hulp kunnen bieden. Maar voor mijn vader was het niet genoeg, het was op.

Afgelopen donderdag 10 september was het Wereld Suïcide Preventie Dag. Op deze dag wordt er wereldwijd aandacht gevraagd voor de preventie van zelfdoding en voor geestelijke gezondheidsproblemen. Het is goed dat hier aandacht aan wordt besteed. We hebben allemaal wel eens dagen dat het tegen zit, maar ik kan me echt op geen enkele manier voorstellen hoe het is om iedere dag als een kwelling te ervaren. Volgens cijfers van het Trimbos instituut krijgt echter 1 op de 5 volwassen Nederlanders wel eens te maken met een depressie. Dat vind ik echt schrikbarend veel, wetende dat het een ziekte is, die vaak ook terugkomt.

Bij mijn vader was dat ook het geval. Hij heeft het al eerder moeten doorstaan en heeft het toen, een aantal maanden voor de bruiloft van mijn broer, weten te overwinnen. Wat ben ik blij met al die mooie herinneringen die we nog hebben aan die dag! En niet alleen die dag, want ook daarna ging het goed en hebben we nog zoveel moois kunnen vieren in het leven. Vorig jaar nog, waren mijn ouders dus 35 jaar met elkaar getrouwd. Een prachtige mijlpaal, die we heel leuk met elkaar gevierd hebben. Mijn ouders wilden opnieuw de liefde naar elkaar uitspreken, in hun originele trouwkleding. Ik mocht hun ‘trouwambtenaar’ zijn. Een verrassing voor de rest van het gezin, wat natuurlijk veel hilariteit opleverde. En dankbaar ook ben ik voor de mooie herinnering aan de openingsfeest van mijn eigen bedrijf nog, begin van dit jaar. Een stralende vader, een stralende dochter.

Voor mij zijn het deze zorgeloze en gelukkige momenten in het leven die tellen. Bij bruiloften is dat waar het om draait, maar laten we ook daarbuiten zoveel als mogelijk het geluk zoeken in de kleine dingen. Laten we genieten van het leven en de liefde, want dat toch het allerbelangrijkste. Daarom wil ik afsluiten met mijn slogan, zoals ik dit verhaal ook begonnen ben: Let’s celebrate! Life and love.

Worstel jij met zelfmoordgedachten of ken je iemand in je omgeving? Neem contact op met                               via 0900-0113.

Zo luidt de slogan van mijn bedrijf. Zeer toepasselijk, al zeg ik het zelf, voor iemand die bruiloften en evenementen organiseert en op die manier een bijdrage levert aan mooie momenten in het leven. Maar het leven is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Gisteren zouden mijn ouders 36 jaar getrouwd zijn. Maar het liep anders …